Przykurcz Dupuytrena to choroba, podczas której dochodzi do zgrubienia więzadeł w okolicach dłoni. Więzadła te następnie tracą możliwość funkcjonowania, co objawia się niemożnością wyprostowania palców. Wpływ na rozwój choroby mają uwarunkowania genetyczne, cukrzyca, palenie, jak również ciężka praca fizyczna.
Diagnostyka przykurczu Dupuytrena nie jest trudna, lekarz może go rozpoznać na podstawie badania fizykalnego i oglądu, w przypadku gdy chore więzadła są namacalne. Nie jest to bolesna choroba, jednak znacznie ograniczająca dla pacjenta.
Jeśli choroba znajduje się w fazie początkowej, stosuje się usztywnienie, rehabilitację i masaże uciskowe. W niektórych przypadkach można spróbować zastosować substancje, które rozpuszczają zgrubiałą tkankę oraz laser biostymulujący. Pomimo tych metod nie zawsze uda się zatrzymać rozwój choroby i wówczas musi zostać przeprowadzony zabieg chirurgiczny. Podczas zabiegu dochodzi do rozluźnienia, ewentualnie usunięcia zgrubiałej tkanki. Chirurg musi przeprowadzić zabieg bardzo ostrożnie, aby nie doszło do uszkodzenia nerwów, naczyń lub ścięgien. Przykurcz Dupuytrena ma tendencje do nawrotów. Nawrotom choroby można efektywnie zapobiec poprzez dokładne usunięcie zgrubiałej tkanki. Zabiegu dokonuje się w znieczuleniu miejscowym, jednocześnie przez cały zabieg ograniczony jest dopływ krwi do ręki, w celu zapobiegnięcia nadmiernemu krwawieniu.
Po operacji przykurczu Dupuytrena bardzo ważna jest rehabilitacja, którą rozpoczyna się już drugiego dnia po zabiegu. Najpierw stosuje się bierne rozciąganie, następnie podejmuje się aktywne ćwiczenia oraz obciążenia dłoni. Na noc rękę unieruchamia się w szynie z naciągniętymi palcami zazwyczaj na okres trzech miesięcy do pół roku. Poprawna rehabilitacja zapobiega patologicznym bliznom, które ograniczają sprawność dłoni. Zrostom w obrębie blizny zapobiega się również poprzez masaże uciskowe. Niezdolność do pracy trwa zazwyczaj od miesiąca do trzech miesięcy, w zależności od rodzaju wykonywanej pracy.
